आठवणी

कालपाखरू जाते उडुनी, मागे उरती आठवणी
अश्रूंचा महापूर उमलतो नयनांमध्ये क्षणोक्षणी

अनेक व्यक्ती, असंख्य छाया जीवनात येती जाती
त्यांनी उजळविल्या दीपांच्या राहतात जळक्या वाती

कुणी खास मनवाटिकेमधे फुलवुन जाते गोड फुले
आता उरल्या कुस्करलेल्या पाकळ्यांसवे जीव झुले

तृप्तीच्या सागरात कोणी न्हाउ घालते दशोदिशा
सागर सुकतो, उरती वाळूवरल्या त्या फसव्या रेषा

स्मॄतींच्या काट्यांत अडकुनी फाटुन जाते अंग पुरे
रक्ताचा मग पाट वाहतो, आत खोलवर जखम उरे

- अनामिक
(०५/१२/२०००)